Daleke 1961. godine, grupa zagrebačkih umetnika počela je da eksperimentiše koristeći računare u procesu stvaranja umetničkih dela. Fascinirani estetikom nauke i potencijalom računara kao oslobađajućeg alata počeli su da stvaraju kompjuterski generisane slike i kinetičke instalacije. Iako nam pikseli i treperenje svetlosti sada izgleda sipmatično i retro, pobornici pokreta „Nove tendencije“ prilazili su kompjuterima kao nečem mističnom i čudesnom, kao sredstvu koje omogućava beg, a ne simulaciju života.
Tokom svog kratkog, ali euforičnog postojanja, SFRJ pokret „Nove tendencije“ pretvorio se u međunarodni centar za naučnike, umetnike i teoretičare zainteresovane za istraživanje ukrštanja umetnosti i komjuterske tehnologije. Pokret je, uz operativnu podršku Galerije savremene umetnosti u Zagrebu, priredio nekoliko vrlo uspešnih izložbi i publikovao multijezični magazin „Bit international“.

Ranih sedamdesetih, radovi nastali u okviru pokreta bili su izloženi u Luvru i Muzeju moderne umetnosti u Njujorku. Najzapaženije delo, koje je objavljeno i New York Times, bila je slika nage postmoderne plesačice Debore Haj.

Iako nam pojam revolucionarnosti komjuterski generisane umetnosti danas možda izgleda naivno, ali tokom šezdesetih kada su računari zauzimali prostor veličine nekoliko soba i bilo skoro nedostupni, ovi umetnici su odista učinili preokret.
Zanimljivo je da je pokret „Nove tendencije“ nastao iste godine kad i pokret Nesvrstanih, što je nesumljivo dovelo do korišćenja jedinstvenog kulturnog prostora Jugoslavije.
Najinteresatnije je da su umetnici predviđali tehnološku budućnost drugačijom od ove kakva je danas. Vladimir Bonačić, jedan od pristalica pokreta, 1969. godine je govorio da “računar ne mora da bude samo sredstvo za simulaciju onoga što postoji…on nam daje nove mogućnosti, otkriva novi svet pred našim očima”.

(izvor:trojka)